هواللّه

بخشنده یزدانا، این بندگان آزادگان بودند و این جان‌هایِ تابان به نورِ هدایتت روشن و درخشنده گشتند، جامی سرشار از باده مَحبتت نوشیدند و اسراری بی‌پایان از اوتارِ معرفتت شنیدند، دل به تو بستند و از دامِ بیگانگی جستند و به‌یگانگی تو پیوستند، این نفوسِ نفیسه را انیسِ لاهوتیان فرما و در حَلقۀ خاصان در آر و در خَلوتگاهِ عالمِ بالا مَحرَمِ اسرار کن و مُستَغرَقِ بَحرِ انـوار فرما. تـوئی بخشنده و درخشنده و مهربان.

عبدالبهاء عباس